13 / 15
Page 13
The Islamic Bulletin
Purpose Of Life In Tagalog
’Pero sinabi mo sa akin na Siya ay walang hanggan. ’ Di
siya namatay at di siya ipinanganak. Ang aking anak na
walong gulang na noon, nagtanong sa akin ng tahasan,
“Mama, bakit di ka humingi ng tulong sa Diyos?“ Nagulat
ako at natigilan sa pagkamangha na tatanungin niya ako
tungkol sa relihiyon. Sinabi ko sa kanya na humihiling
din ako sa Diyos. Di ko akalain, ang aking sariling anak
na lalaki ay patuloy na magiging tinik sa aking tabi, laging
magpapaalala sa akin tungkol sa nararapat na pagsamba
sa Isa, Totoong Diyos, Salamat sa Diyos.
Hanggang ako ay nakasal muli pagkatapos ng
ilang taon at napalipat sa Australia kasama ang aking
bagong asawa. Ang aking dating asawa ay kinasal na
muli, lumipat ang kanyang pamilya sa Saudi Arabia.
Ako ay nananabik na makita ang aking mga anak pero
sa huli sa Italya ako nagsimula ng aking bagong pamilya
at naging ina ng tatlo ko pang anak na babae. Sa bawat
gabi, ako ay nagdarasal pa rin, “Sa Ngalan ng Ama, ng
Anak at ng Espiritu Santo“. Napakabilis at napaka-inam
na lumipas ang mga taon. Ako ay natutuwa na isang
tag-araw; ang anak kong lalaki at babae ay darating para
bisitahin ako. Maraming mga bagay ang tumatakbo
sa isipan ko. Magiging masaya kaya sila kapag nakita
ako, pagkatapos ng napakahabang pagkalayo? Ano
kaya ang aming pag-uusapan? Nagdasal ako para ako
ay matulungan. Lahat ng pangamba ko ay naglaho sa
unang pagkakataong nakita ko ang aking mga anak sa
palapagan. Mayroong saglit na pagbubuklod sa pagitan
ng ina at mga anak at iyon ay parang konting oras lamang
ang lumipas. Ang aking anak na lalaki ang masalita sa
dalawa kong anak. Sinisigurado niyang paalalahanan ako
na hindi sila kumakain ng baboy, o kahit mga pagkaing
may alkohol. Sinabi ko sa kanya na naaalala ko ang
mga iyon tungkol sa kanyang relihiyon. Sinabi ko rin sa
kanya na hindi rin ako kumakain ng baboy at ni hindi
umiinom ng alkohol, isang kaugaliang aking tinandaan
mula nang napakasal ako sa kanilang ama. Ang alak,
ganap na sinigurado ko ang pagluluto na wala noon
habang sila ay nasa aking tahanan.
Nagkaroon kami ng magandang tag-araw,
pagkilala sa isa’t-isa, pagkilala nila sa kanilang mga
bagong kapatid, pagpipiknik, pagliliwaliw, paglalangoy.
Ayoko nang matapos iyon. Pero alam ko ang buhay
nila ay sa Saudi Arabia at kailangan nilang bumalik
doon. Tinanong ko ang aking anak na babae ng isang
nangangambang katanungan kung paano siya tratuhin
ng kanilang tiyahin, at sa totoo lang naramdaman ko ang
kaligayahan ng sabihin niya sa akin na siya ay tinatratong
parang tunay na anak na babae.
Ang aking mga anak ay bumisita na muli dalawang
beses pagkatapos ng tag-araw. Nang ang aking anak
na lalaki ay naging dalawampu’t isang gulang (21),
dumating at nanirahan siya kasama ko sa loob ng anim
na buwan. Nagtatalo kami tungkol sa relihiyon – Boy,
dapat ba kaming magtalo sa relihiyon. Ang aking anak
na lalaki at ako ay halos magkapareho ng personalidad,
pero meron kaming pagkakaiba – at walang duda yan
yon. Samantalang ako ay mainit ang ulo sa mga alitan,
ang anak kong lalaki ay mas mahinahon, kaya nananatili
siyang kalma samantalang ako ay nasa hangganan na
ng pagkahibang! Sa kabila ng alitan, naniniwala ako na
umaayon sa aming biyaya na magiging balanse habang
kami ay nagdidikusyon. Kami ay sobrang magkapareho
kagaya ng pagiging mapagmahal, mapagbigay at
matulunging tao. Kung ano ang hinahangaan ko sa
kanya ay ang kanyang dedikasyon sa lahat ng bagay na
ginagawa niya. Siya ay mapagmahal, mapagbigay at
matulunging tao. Kung ano man ang hinahangaan ko
sa aking anak ay ang dedikasyon sa lahat ng mga bagay
na ginagawa niya. Siya ay malambing, magiliw na tao,
pero may malakas na etika at layunin na gampanan ang
anumang kanyang isipin na akin namang iginagalang.
Hinahangaan ko siya sa kanyang kakayahan na pagiging
taas noo sa mabibigat na situwasyon. Siya ay labis na
makatwiran at hindi tinatalakay nang matagal ang mga
suliranin. Tatangkain niyang humanap ng kasagutan at
hangga’t maaari ay wala siyang kinikilingan. Nagpatuloy
akong nagdarasal na sana ang aking anak ay matagpuan
sa puso niya ang pagsasampalataya sa Katolisismo.
Aking lubos na hinihiling na siya ay maging isang
pari—nararamdaman ko na siya ay magiging mabuting
tagapangaral. Siya ay mabait na bata, may takot sa
Diyos. Mayroon siyang maganda at akmang katangian
sa pagiging pagpapari. Nung unang sinabi ko sa kanya
na maaari siyang maging kahanga-hangang pari, siya ay
ngumiti at sumagot na mas malamang na ang kanyang
ina ang magiging Muslim kesa ako na magiging pari ng
Katoliko.
Natapos ang anim na buwan, bagaman, ang aking
anak na lalaki ay ipinahayag na nais niyang lumisan
patungong Estados Unidos. Sa wakas nanirahan siya
sa Amerika at nagtayo ng tahanan sa Miami, Florida.
Samantala, ako ay naging balo na may isang naiwang
dalagita kasama ko sa bahay. Gustong-gusto talaga
ng aking anak na lalaki na ako ay manirahan kasama
niya sa Amerika, kaya umalis ako papuntang Estados
Unidos kasama ang aking anak na babae na may
gulang na labimpito(17). Lubos naming nagustuhan ang
Amerika at ang aking anak ay madaling nakapagsimula
ng sarili niyang buhay. Walang nagbago sa aking anak
na lalaki at ako –patuloy pa rin naming pinag-uusapan
ang Katolisismo at Islam at wala sa aming dalawa ang
sumusuko. Minsan, nang napag-usapan ang paksang
Trinidad at hindi ako makasagot o makipagbulaan sa
kanya, itataas ko na lang ang aking kamay at lumayo.
Magagalit lang ako kapag inaatake ang aking relihiyon.
“Bakit hindi ka maging katulad ng iba,” ang
tanong ko. “Ang ibang mga Muslim ay tinatanggap ako
at hindi ako pinasasampalataya.” “Hindi ako kagaya
ninuman,” ang sagot niya. “Mahal kita. Ako ang iyong
anak na lalaki at gusto ko tutungo ka sa Paraiso.” Sinabi
ko sa kanya na “Ako ay tutungo sa Paraiso – Ako ay isang
mabuti, marangal na babae, hindi nagsisinungaling,
nagnanakaw o nanloloko.” Sumagot ang aking anak na
lalaki, “Ang lahat ng bagay na ito ay kailangan at kapaki-